Taoisme (atau Daoisme) ialah falsafah yang berpusat pada hidup selaras dengan Dao (Tao) (Bahasa Cina: 道code: zh is deprecated ; pinyin: Dào; secara harfiahnya "Jalan"), yang dipercayai sebagai sumber, corak dan bahan bagi semua jirim. [13] Asal usulnya boleh dikesan kembali pada akhir abad ke-4 SM dan wakil pemikir utama ajaran ini ialah Laozi dan Zhuang Zhou . [14][15] Komponen utama Daoisme ialah Dao (Jalan) dan keabadian, bersama-sama dengan tekanan pada keseimbangan yang terdapat di seluruh alam semula jadi. Terdapat kurang penekanan pada keterlaluan dan sebaliknya memberi tumpuan kepada saling bergantung antara perkara. Contohnya, yin dan yang (lit. gelap dan terang), tidak menunjukkan penentangan kebaikan terhadap kejahatan, tetapi sebaliknya mewakili penembusan pertentangan yang saling bergantungan yang terdapat dalam segala-galanya; "di dalam Yang terdapat Yin dan sebaliknya". [16]

Asas falsafah Taois ialah idea "wu wei", sering diterjemahkan sebagai "bukan tindakan". Dalam amalan, ia merujuk kepada keadaan di antara "menjadi, tetapi tidak bertindak". Konsep ini juga bertindih dengan idea dalam Konfusianisme kerana Confucius juga percaya bahawa seorang bijak yang sempurna boleh memerintah tanpa mengambil tindakan. Daoisme menganggap sebarang tindakan ekstrem boleh memulakan tindakan balas yang sama ekstrem, dan kerajaan yang berlebihan boleh menjadi zalim dan tidak adil, walaupun dimulakan dengan niat yang baik. [17][18]

Berikut ialah petikan daripada Daodejing, yang merupakan satu diantara teks utama dalam ajaran Taois:

"The truth is not always beautiful, nor beautiful words the truth."
"Kebenaran tidak selalunya indah, begitu juga kata-kata indah adalah kebenaran."

— Laozi, Daodejing[19]